Tegen muren oplopen

Na een heerlijk weekend, waarin we lekker hebben kunnen relaxen bij een mooi zwembad en op een ligbedje aan het strand, op het gemakje ontbijten, whatsappbellen met de kinderen en "live" meegeluisterd met een kerkdienst uit Hellevoetsluis is vandaag de werkweek weer begonnen.
We komen al aardig in het ritme en beginnen het systeem te snappen. Op maandag komen er altijd veel patiënten en we hebben heel verschillende aandoeningen gehoord en gezien. Van longontsteking, tot wormen, van hoge bloeddruk tot urineweginfectie en alles wat ar tussen in zit (haha). Ook kwamen er mensen om hun wonden te laten verbinden. Omdat men hier vaak laat komt met een wond, is deze dan ontstoken en erg pijnlijk. Zo ook bij de jonge man die met een duim zo dik als een banaan aankwam. Toen hij het vieze lapje van zijn duim haalde,keken we in een ontstoken onrustig gapende wond. Het was volgens hem een maand geleden spontaan gebeurd.Omdat de wond niet vanzelf genas en hij veel pijn had, kwam hij dan nu (eindelijk) naar de kliniek. De basiswondeverzorging is telkens gelijk. Schoonmaken met gekookt water en daarna met Bethadine. Vervolgens een gaas met bethadine op de wond en weer netjes verbinden.De jongeman kreeg antibiotica en diclofenac mee en moet voorlopig dagelijks terugkomen voor wondverzorging.Het aanwezige verbandmateriaal wisselt sterk, het ziekenhuis is afhankelijk van wat het uit Nederland krijgt.
Boven in ons woonverblijf staat ( zoals ik al eerder had geschreven) de gang vol met allerlei dozen met gekregen materiaal uit Nederland. Daar zitten hele bruikbare spullen bij, zoals spuitjes, verbandmateriaal, babyluiers, maar ook zit er materiaal tussen waar we hier niets aan hebben. Een doos vol met naalden voor het prikken van een epiduraal, (wordt niet gedaan hier) stomamateriaal, ( mensen hebben hier nooit een stoma) ver over de datum flesjes met Nutridrink , oeroude, apparaten,die geen mens ooit gaat gebruiken,medicijnen die ver over de datum zijn , en zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn kijk op het inzamelen van spullen in Nederland voor een "ontwikkelingsland" is er wel wat door veranderd. Veel materialen zijn fijn om te krijgen, maar het is hier natuurlijk niet een verkapte vuilnisbak waar je al je rommel naar toe kunt sturen.Een paar keer per week pakken we een paar dozen uit, zoeken en sorteren de spullen en ordenen we de materialen in plastic boxen
Zo hebben we ook een doos met kleurtjes en bellenblaaspotjes voor de kinderen van de school. Er zijn ongeveer 30 bellenblaaspotjes. Op de school zitten 1000 kinderen. Het is onmogelijk om daar de bellenblaaspotjes naar toe te brengen, je zou oorlog krijgen.Dat is één van de muren waar je tegen aan loopt. Je loopt hier trouwens voortdurend tegen muren aan. Een muur van stof en viezigheid, een muur van niet hygiënisch te werk gaan, een muur van te kort aan medicijnen of het ontbreken van medicatie of ander materiaal.Dat is soms frustrerend, soms zie je het als een uitdaging..
Degene die er heel goed mee om moet kunnen gaan is Annemieke. Zij is de directeur van het ziekenhuis en heeft vele, vele taken op zich genomen. Zij is verantwoordelijk voor het hele reilen en zeilen hier, voor de inkomsten en uitgaven, voor het personeel, voor de pat. zorg voor de stagiaires die hier komen, maar ook voor de bouw van de school en de nieuwe tandarts praktijk ( dit doet ze uiteraard samen met |Gert Bruines en enkele plaatselijke helpers)en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb veel bewondering voor haar en alles wat ze hier van de grond heeft gekregen. En ze zit nog vol met plannen.Zulke mensen zijn goud waard.!

Vanmiddag werkte er ook een Nederlandse arts hier. Ze werkt zelf in een ander ziekenhuis hier in Gambia, maar helpt op maandag , vanwege de drukte,altijd en paar uur mee, om de stroom patiënten wat sneller te verwerken. Erg leuk om met haar van gedachten te wisselen en te horen hoe zij het hier ( ze woont hier al vijf jaar) vindt.Het was weer een typisch Afrikaans spreekuur trouwens.Patiënt wordt tijdens het consult regelmatig gebeld en neemt zijn telefoon dan ook maar op. Omdat de arts in een kamer zit, die ook als zusterpost en behandelkamer gebruikt wordt, loopt er regelmatig iemand binnen om papieren te pakken of medicijnen klaar te maken.Omdat sommige patiënten alleen Afrikaans spreken en geen Engels, zit er een verpleegkundige bij die kan vertalen. Als zo tegen de middag door de warmte en de drukte, de moeheid en loomheid haar overvalt, zakt ze flink onderuit op haar stoel en gaapt uitgebreid. Ik voel hetzelfde, maar probeer het één en ander te onderdrukken.
Het was weer een enerverend dagje en het slapen straks zal vast wel lukken. Daar houdt geen krekel, blaffende hond, luidruchtig pratende patiënt , draaiende generator, bijwerking van de malariatablet of kraaiende haan ons van af!

.