in de klas van juf Fatu, en gillende sirenes
Door: Lia
Blijf op de hoogte en volg Lia
10 Januari 2018 | Gambia, Lamin
Alhoewel ik niet van plan ben om elke dag te schrijven, kan ik het vandaag echt niet laten omdat ik anders denk dat ik gedroomd heb of een spannende film zat te kijken terwijl k er zelf in mee speelde.
De dag begon vrij rustig. Ik keek met de arts mee naar de patiënten die voor een consult kwamen. Tussendoor liepen we ook even naar de mannenzaal omdat de conditie van 1 patiënt hard achteruit ging.Dat was duidelijk te zien. De man was niet aanspreekbaar en ademde onrustig. De arts besloot om hem te laten overplaatsen naar een groter ziekenhuis in de hoofdstad Banjul.De familie was het daarmee eens. Er werd een soort beknopte overdracht geschreven en de arts ging weer verder met zijn spreekuur.
Normaal gesproken kan 1 van de de chauffeurs van de ambulance, die hier op het terrein staat,gebeld worden, en deze vervoeren dan de patiënt. 1 chauffeur was echter bezig op een dokterspost verder het binnenland in, de andere chauffeur was niet bereikbaar.
Er waren inmiddels al een paar uur verstreken en de familie wilde de man toch overgeplaatst hebben. Ze kregen het voorstel om hun echtgenoot/vader in een gewone personen auto( ook van het ziekenhuis) te vervoeren. Evt. op de achterbank (het ging om een Opel stationwagen) of de achterbank plat en de man op in bagageruimte en achterbank leggen. Ik hoorde dit met verbazing aan, maar ja, alles is mogelijk in Afrika. De familie was het er echter toch niet mee eens om hun in coma zijnde vader op deze manier te vervoeren. Hoe nu verder. Er werd gebeld met het ziekenhuis in Banjul. Normaal gesproken is het niet de bedoeling, maar ze wilden een uitzondering maken, en de patiënt op komen halen. Een overheidsziekenhuis haalt in principe geen patiënten op uit een regionaal ziekenhuis, maar bij uitzondering werd het gedaan.Een drie kwartier later kregen we echter de mededeling dat ze zelf op transport moeten en onze patiënt niet op konden halen. De patiënt was er echt niet best aan toe,maar de familie stond nog steeds op overplaatsing. Een van de zoons werkte bij de politie en heeft toen zelf geregeld dat de politieambulance kwam. Wel met de vraag of 1 van ons mee wilde ter begeleiding. Alhoewel ik er moeite mee had om deze patiënt überhaupt nog te vervoeren, besloten Lia en ik om samen mee te gaan.De familie was ons daarvoor zeer dankbaar ondanks dat wij verder niet veel konden doen. Op een krakkemikkige brancard werd de man naar de ambulance gebracht.Een zoon, een dochter Lia en ik achterin op een heel krap bankje er bij geplaatst. Rechtop zitten kon niet,naar buiten kijken kon niet, zweten wel. Het was bloedheet daar achterin.Het hele gebeuren van overplaatsing totdat we uiteindelijk gingen, heeft ruim 5 uur geduurd!Maar nu was er ineens haast. De chauffeur en begeleider zaten voorin en daar gingen we, met behoorlijke snelheid,en loeiende sirenes aan . Als ik in Hellevoetsluis over de Koninginnelaan rijd met meerdere drempels achter elkaar denk ik altijd, hoe zal dit zijn als je in een ambulance(met uiteraard heel goede vering) zit.
Nou,het moet nog heel comfortabel liggen in vergelijking met de plaatselijke weg hier, van zand, met diepe kuilen en hobbels en bobbels. Voorzover het nog kon op ons krappe achterbankje werden we flink heen en weer geschud. Maar het ergst was het voor die arme man (alhoewel hij er denk ik niet veel van mee heeft gekregen) eenmaal op de hoofdweg ging het gelukkig beter.De gemiddelde Gambiaan heeft wel ontzag voor zwaailicht en sirene en zo reden we in en half uur naar de hoofdstad.In het ziekenhuis aangekomen werd de man overgenomen, en we mochten nog een korte toelichting geven aan de arts daar. Nogmaals duizend bedankjes van de familie en daarna werden wij persoonlijk, en in een rustig tempo nu, door de politieambulance weer terug gebracht naar ons eigen ziekenhuis.Wat waren we blij om weer thuis te zijn, wat waren we blij om het vieze, stoffige uniform uit te trekken, en wat was ik blij toen ik op mijn knieën in de douchebak zittend (heb ervaren dat dit de best houding is om wat water over mijn lichaam te krijgen)onder het lauwe, laffe straaltje dat uit de kraan kwam en alle stof en zwartigheid van me af kon wassen.Genieten!! De suoerdeluxe regen/ stortdouche in ons hotel in den Bosch waar we in oktober met collega`s waren, kan er niet aan tippen!
We hadden ook nog een hele vrolijke ervaring vandaag. Annemieke heeft ons de school laten zien, die ook is opgericht door stichting: kinderen van Lamin. het is 5 min. lopen hier vandaan Er zitten 1000 kinderen op!De helft komt in de ochtend, de andere helft in de middag. Toen wij kwamen hadden 500 kinderen speelkwartier. Voor we het wisten hingen kinderen om ons heen die van alles aan je vroegen en je graag een hand wilden geven en om je heen bleven zwermen. Het hoofd van de school heeft ons rondgeleid, en we hebben enkele klassen gezien, nadat het speelkwartier voorbij was. Het was (alweer) net een film. Klassen met 50 kinderen er in.Zodra we binnen kwamen werd ter ere van ons een vrolijk lied gezongen. Zo hartverwarmend!De school wordt nog gesponsord door de stichting ( en met name Gert en Inge Bruines, de oprichters van de school en de kliniek) maar er wordt naar gewerkt dat de school zelfvoorzienend wordt. Er werd ook gewerkt aan een nieuw gebouw met 21 lokalen. Bart-Jan, je zou echt moeten komen kijken!.Emmertje voor emmertje cement wordt naar boven gedragen door bouwvakkers op teenslippers een de meesten zonder helm. Afgelopen september had de school klaar moeten zijn. Ze zijn blij als het september 2018 wordt.Maar het wordt vast een hel mooi gebouw.
Voor vandaag weer genoeg emoties en gereis. We wilden eerst vanmiddag naar het strand maar hebben besloten om toch maar rustig thuis te blijven.
Hopelijk is het morgen nog mooi weer(hahahahaha) en kunnen we dan naar het strand, na werktijd.
De volgende keer wat meer over de verschillen met Kameroen (op verzoek van Henk) In ieder geval zijn we blij dat we al een beetje Afrika ervaring hadden.En nu.. de hangmat in.
-
10 Januari 2018 - 19:50
Annemarie:
Hoi Lia,
wat leuk om je te lezen. Ik beleef het een beetje mee, zoals je het beschrijft!
Bewondering en respect voor jou!
Een hele fijne tijd en veel werkplezier daar.
Liefs Annemarie -
10 Januari 2018 - 20:49
Leoni:
Wooooow wat een ervaring! -
11 Januari 2018 - 08:12
Annemieke:
Hoi Lia,
Wat een belevenissen!
Je moet schrijfster worden in je vrije tijd, wat een verhaal zo levendig omschreven!
Wat een vreselijke rit heeft die ernstig zieke man moeten maken, en jullie dus ook al waren jullie gelukkig wel gezond. Werd je niet misselijk zo heet, zo hobbelig en niet naar buiten kunnen kijken?
Heb respect voor wat jullie daar doen!
En dat klasje zo met al die zwarte hoofdjes, prachtig, maar wat een drukte, je zult daar maar in het onderwijs werken. Leuk hoor die foto's, zie je er zo lopen Lia!
Hoop dat jullie vandaag ook straks na werktijd lekker van het strand kunnen genieten!
Leuk en heel fijn om zo op deze manier toch dichtbij te kunnen zijn!
Het ga jullie goed! x -
11 Januari 2018 - 09:49
Wilma:
Hoi Lia
Via Veenendaal kreeg ik gisteren je "blog". Wat geweldig, wat jullie daar doen!!
En wat heb je al veel beleefd in zo'n korte tijd.
Je schrijft het trouwens héél pakkend, ik zie het allemaal (nou ja.......) voor me.
Ik wens jullie heel veel sterkte, energie en ook de nodige humor.
Wilma -
11 Januari 2018 - 11:50
Dorien:
Hi mam,
Ik lees het verhaal nu pas, heftig zeg!
Wat een andere wereld! Op werk was er gister een collega ziek waardoor kinderen verdeeld moesten worden over andere groepen. Hierdoor hadden we twee groepen van 31 waarover we aan het klagen waren. Dat is natuurlijk helemaal niks vergeleken bij de groepen van 50 daar! Heb het meteen naar mijn collega's geappt ;). Weet je hoe het nu met de man gaat die overgebracht is naar het ziekenhuis?
Heel mooi geschreven en ben benieuwd naar het volgende verhaal!!!\
Kus door -
11 Januari 2018 - 13:27
Ilse:
Lieve Lia,
Wat een geweldig avontuur! Het is een genot om je verhalen te lezen. Ik kijk uit naar jullie volgende belevenissen.
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley