Hoogte- en dieptepunten
Door: Lia
Blijf op de hoogte en volg Lia
26 Januari 2018 | Gambia, Lamin
Vrijdagmiddag.Einde werkweek 3.Vanmiddag blijven we thuis om lekker wat te "rommelen"Dwz. kamer opruimen, wassen, theeleuten, whatsappen met het thuisfront en een blog schrijven.
Zo makkelijk en vlot ik alle vorige blogs kon schrijven, zo lastig vind ik het nu om onder woorden te brengen wat we hebben gezien en meegemaakt.De afgelopen dagen hadden namelijk echte diepte- en hoogtepunten.
Ik zit met die dieptepunten.
Wat zal ik schrijven over de kraamafdeling waar ik een middag geweest ben, de reanimatie gisteren van de jonge vrouw en het bezoek vandaag aan het enige psychiatrisch ziekenhuis van Gambia, het Tankatanka hospital?
Ik beperk me tot een kort weergave,probeer er zelf ook nog afstand van te nemen, want het waren heftig indrukken.
Op zich was het een leuke middag op de kramafdeling. De afdeling wordt gerund door een stel ervaren verloskundigen, die behalve kunstverlossingen, alle bevallingen doen. Ook schrijven ze medicatie voor ( bijv. antibiotica of medicijnen tegen hoge bloeddruk)Er is nooit een arts aanwezig. Als de verloskundige teveel complicaties verwacht beslist zij om een patiënt door te sturen, maar dat komt niet vaak voor. Of dat positief is? Helaas geen bevalling gezien, er waren die ochtend net drie baby`s geboren.Maar ook met de net bevallen vrouwen en de zwangeren die er lagen was er genoeg te zien en te bespreken.De baby `s worden hier niet zoals in Kameroen aangekleed met dikke mutsjes en drie lagen kleding maar alleen in een kleurige doek gewikkeld. Als er geen complicaties zijn gaan moeder en kind na ongeveer 6 uur na de bevalling naar huis, en daar krijgt de baby pas kleertjes aan. Om de drie dagen komen moeder en kind terug om de controles te doen. Meestal zorgt een zus of een grootmoeder voor de kraamvrouw.
Zodra er een infectie vermoed wordt bij een zwangere vrouw (en dat vermoeden ze hier heel snel) krijgt ze antibiotica. Ook iedereen met gebroken vliezen krijgt antibiotica. Bloedsuikers worden nooit ! geprikt bij baby`s. Tot zover de zorg. Dan de inrichting....!In de verloskamer stonden 3 bedden ( i.p. kunnen er dus drie vrouwen tegelijk bevallen, en dat komt regelmatig voor volgens een medewerker) Er hing een douchegordijn tussen de bedden, de bedden waren op het oog schoon, maar als je goed keek, zeker niet!Opgemaakt zjn ze nooit.Een gammel nachtkastje met daarop een houten toeter (om naar de harttonen te luisteren) en een bloeddrukmeter waren de enige instrumenten . Op een ander gammel roestig kastje lagen een paar lakens en een pak tena ladies. Soms krijgen ze deze materialen, soms hebben ze ook niets.(graag dozen vol kraamverband, onderleggers en babykleertjes deze kant op.Liever dan dozen vol over de datum geraakte epiduraalnaalden en stomazakjes)
De tegeltjes, de kapotte ramen vol spinnenwebben, het toilet waar ik nog geen voet binnen zou zetten.Alhoewel al eerder gezin, ik was er weer wat ontdaan van.Het eerste dieptepunt
De volgende dag weer in mijn eigen ziekenhuis aan het werk . We wilden zoals elke morgen starten met het schoonmaken van de kamers, maar zagen dat er iemand was binnengebracht in de emergency room.James, de nachtverpleegkundige) was een infuus aan het inbrengen.De patiënt bleek een jonge vrouw te zijn ( ik schat ongeveer 35 jaar) waar het niet goed mee ging. De rest is een triest verhaal met helaas geen goede afloop. Beslissing genomen om te gaan reanimeren, geen arts te pakken kunnen krijgen,geen bloeddruk kunnen meten, het zuurstofgehalte zien dalen, het inzien dat verder reanimeren niet zinvol is, besloten te stoppen. Een heel verdrietige familie.Een tweede dieptepunt.
Vandaag een vrije dag waarop we op sleeptouw genomen werden door Annemieke.Of we de psychiatrische kliniek Tankatanka wilden zien.Wij willen alles zien, dus stapten om half tien in de auto van Essa en gingen met zijn zessen op pad. (er waren nog vrienden van Annemieke hier op vakantie, zo konden we de rit gemeenschappelijk doen)
Op een afgelegen terrein lag een ommuurd gebouwencomplex.Een metalen deur sloot het geheel af. Een bewaker maakte de deur voor ons open. Annemiek is hier overal bekend, zo ook in deze psychiatrische kliniek omdat ze er ook met stagiaires naar toe gaat. We kregen eerst een uitleg over het ziekenhuis, de dagindeling, het financiële plaatje en de ziektebeelden. In Gambia is maar 1 psychiatrische kliniek. er zijn 100 bedden. Vervolgens kregen we een rondleiding.De vrouwen en mannenafdeling liggen van elkaar gescheiden. We zagen kamers met 10 bedden.We zagen patiënten rondlopen of liggen op een matrasje.We zagen mensen met handboeien vastgemaakt aan het bed.We zagen de sanitaire ruimtes (dit woord is 100 keer te mooi voor wat je daar ziet) we zagen de keuken waar op vuur werd gekookt, alles zwart van het roet. De eetzaal (zaal?) de wasserij.Er lag één grote berg met niet fris ruikende kleding, overal hingen lakens en versleten kleding. Een derde dieptepunt.
Ik besef dat dit niet een heel gezellige verhaal is zo voor het weekend. Maar het was er deze week. Voor ons maar even, voor een deel van de mensen hier altijd.
Als tegenhanger zijn we na een rit in de auto, waarbij we alle 6 een poos stil waren,naar een leuk park geweest, vol met palmbomen en apen. Het was heel leuk om te zien hoe de apen zich van boom tot boom voortbewogen en regelmatig naar beneden kwamen om een pinda van de bezoeker te pakken en op te peuzelen. We genoten er allemaal van. Morgen gaan we nog een keer met zijn zessen op pad. Dan gaan we naar James island (kunta kinteh eiland)
En nu eerst de was ophangen, een bakkie koffie maken er van genieten en daarna zal de was al wel weer droog zijn. Groetjes van de Lia's
Zo makkelijk en vlot ik alle vorige blogs kon schrijven, zo lastig vind ik het nu om onder woorden te brengen wat we hebben gezien en meegemaakt.De afgelopen dagen hadden namelijk echte diepte- en hoogtepunten.
Ik zit met die dieptepunten.
Wat zal ik schrijven over de kraamafdeling waar ik een middag geweest ben, de reanimatie gisteren van de jonge vrouw en het bezoek vandaag aan het enige psychiatrisch ziekenhuis van Gambia, het Tankatanka hospital?
Ik beperk me tot een kort weergave,probeer er zelf ook nog afstand van te nemen, want het waren heftig indrukken.
Op zich was het een leuke middag op de kramafdeling. De afdeling wordt gerund door een stel ervaren verloskundigen, die behalve kunstverlossingen, alle bevallingen doen. Ook schrijven ze medicatie voor ( bijv. antibiotica of medicijnen tegen hoge bloeddruk)Er is nooit een arts aanwezig. Als de verloskundige teveel complicaties verwacht beslist zij om een patiënt door te sturen, maar dat komt niet vaak voor. Of dat positief is? Helaas geen bevalling gezien, er waren die ochtend net drie baby`s geboren.Maar ook met de net bevallen vrouwen en de zwangeren die er lagen was er genoeg te zien en te bespreken.De baby `s worden hier niet zoals in Kameroen aangekleed met dikke mutsjes en drie lagen kleding maar alleen in een kleurige doek gewikkeld. Als er geen complicaties zijn gaan moeder en kind na ongeveer 6 uur na de bevalling naar huis, en daar krijgt de baby pas kleertjes aan. Om de drie dagen komen moeder en kind terug om de controles te doen. Meestal zorgt een zus of een grootmoeder voor de kraamvrouw.
Zodra er een infectie vermoed wordt bij een zwangere vrouw (en dat vermoeden ze hier heel snel) krijgt ze antibiotica. Ook iedereen met gebroken vliezen krijgt antibiotica. Bloedsuikers worden nooit ! geprikt bij baby`s. Tot zover de zorg. Dan de inrichting....!In de verloskamer stonden 3 bedden ( i.p. kunnen er dus drie vrouwen tegelijk bevallen, en dat komt regelmatig voor volgens een medewerker) Er hing een douchegordijn tussen de bedden, de bedden waren op het oog schoon, maar als je goed keek, zeker niet!Opgemaakt zjn ze nooit.Een gammel nachtkastje met daarop een houten toeter (om naar de harttonen te luisteren) en een bloeddrukmeter waren de enige instrumenten . Op een ander gammel roestig kastje lagen een paar lakens en een pak tena ladies. Soms krijgen ze deze materialen, soms hebben ze ook niets.(graag dozen vol kraamverband, onderleggers en babykleertjes deze kant op.Liever dan dozen vol over de datum geraakte epiduraalnaalden en stomazakjes)
De tegeltjes, de kapotte ramen vol spinnenwebben, het toilet waar ik nog geen voet binnen zou zetten.Alhoewel al eerder gezin, ik was er weer wat ontdaan van.Het eerste dieptepunt
De volgende dag weer in mijn eigen ziekenhuis aan het werk . We wilden zoals elke morgen starten met het schoonmaken van de kamers, maar zagen dat er iemand was binnengebracht in de emergency room.James, de nachtverpleegkundige) was een infuus aan het inbrengen.De patiënt bleek een jonge vrouw te zijn ( ik schat ongeveer 35 jaar) waar het niet goed mee ging. De rest is een triest verhaal met helaas geen goede afloop. Beslissing genomen om te gaan reanimeren, geen arts te pakken kunnen krijgen,geen bloeddruk kunnen meten, het zuurstofgehalte zien dalen, het inzien dat verder reanimeren niet zinvol is, besloten te stoppen. Een heel verdrietige familie.Een tweede dieptepunt.
Vandaag een vrije dag waarop we op sleeptouw genomen werden door Annemieke.Of we de psychiatrische kliniek Tankatanka wilden zien.Wij willen alles zien, dus stapten om half tien in de auto van Essa en gingen met zijn zessen op pad. (er waren nog vrienden van Annemieke hier op vakantie, zo konden we de rit gemeenschappelijk doen)
Op een afgelegen terrein lag een ommuurd gebouwencomplex.Een metalen deur sloot het geheel af. Een bewaker maakte de deur voor ons open. Annemiek is hier overal bekend, zo ook in deze psychiatrische kliniek omdat ze er ook met stagiaires naar toe gaat. We kregen eerst een uitleg over het ziekenhuis, de dagindeling, het financiële plaatje en de ziektebeelden. In Gambia is maar 1 psychiatrische kliniek. er zijn 100 bedden. Vervolgens kregen we een rondleiding.De vrouwen en mannenafdeling liggen van elkaar gescheiden. We zagen kamers met 10 bedden.We zagen patiënten rondlopen of liggen op een matrasje.We zagen mensen met handboeien vastgemaakt aan het bed.We zagen de sanitaire ruimtes (dit woord is 100 keer te mooi voor wat je daar ziet) we zagen de keuken waar op vuur werd gekookt, alles zwart van het roet. De eetzaal (zaal?) de wasserij.Er lag één grote berg met niet fris ruikende kleding, overal hingen lakens en versleten kleding. Een derde dieptepunt.
Ik besef dat dit niet een heel gezellige verhaal is zo voor het weekend. Maar het was er deze week. Voor ons maar even, voor een deel van de mensen hier altijd.
Als tegenhanger zijn we na een rit in de auto, waarbij we alle 6 een poos stil waren,naar een leuk park geweest, vol met palmbomen en apen. Het was heel leuk om te zien hoe de apen zich van boom tot boom voortbewogen en regelmatig naar beneden kwamen om een pinda van de bezoeker te pakken en op te peuzelen. We genoten er allemaal van. Morgen gaan we nog een keer met zijn zessen op pad. Dan gaan we naar James island (kunta kinteh eiland)
En nu eerst de was ophangen, een bakkie koffie maken er van genieten en daarna zal de was al wel weer droog zijn. Groetjes van de Lia's
-
26 Januari 2018 - 20:03
Deb:
Pff dat is dus ook Gambia...groot contrast met het westen hier.
Misschien is het er al, maar toch even een tip. Maak een a4 van goederen die ze daar graag willen hebben. Soort afvink lijst. Kan dan naar iedere geïnteresseerde gestuurd worden. Krijg je iig geval de gewenste goederen en de afzender kan op de lijst aangeven wat er in de doos zit. Hoeven jullie niet de dsozen helemaal uit te zoeken, je haalt de goederenlijst uit de doos en plakt die op de buitenzijde.
Goed weekend en geniet vd laatste week! -
26 Januari 2018 - 20:13
Claudia:
Wat ongelooflijk indrukwekkend.. snap dat dit alles een plekje moet krijgen.. -
26 Januari 2018 - 21:59
Annemieke:
Hoi Lia,
Wat een enerverende dagen!
Ik was even stil na het lezen van je verhaal -
27 Januari 2018 - 02:00
Geer:
Hee Li , wat een heftig verhaal.
En wat een indrukken laat dat achter .
Succes en geniet nog van deze dag
X Geer -
27 Januari 2018 - 15:07
Moon:
hoi lieve Li,
dankjewel voor het delen, wat een niet te bevattende wereld zit jij in, wat een tegenstellingen. Je verwoord het mooi, het raakt ons, maakt indruk (ook op afstand). en soms is er niet teveel woorden aangeven ook heel oké he. Nog een week dan is jouw tijd daar weer voorbij.... ik kijk weer naar je uit in ons 'van weel
Dankjewel voor het delen , liefs Moon -
28 Januari 2018 - 09:25
Ilse:
Lieve Lia's
Ben er stil van, wat een week.
Zorg goed voor elkaar en tot snel in het van Weel.
Dikke knuffel
Ilse -
29 Januari 2018 - 08:40
Anja:
He Lia,
Wat een heftig verhaal zeg en wat een indrukken, fijn dat je dan met elkaar bant.Nog een fijne week daar en tot in het van Weel
xxxAnja -
29 Januari 2018 - 16:56
Marlinda:
Lieve Lia,
Woorden schieten tekort.. Wat een week..
Dikke knuffel! -
01 Februari 2018 - 01:32
Evelien:
Wat een indrukken Lia en dan is alles nog niet eens in woorden uit te drukken. Het maakt zo uit waar je wiegje staat... -
02 Februari 2018 - 19:56
Hanna:
Heel heftig Lia.......
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
